Oh Sole Mia...
Door: Hesterapeldoorn
Blijf op de hoogte en volg Hester
25 Oktober 2011 | Ghana, Bolgatanga
Overal waar ik hier kom gonst het 'solemija, solemija,...' Dat betekent 'witte'. Ze roepen je ermee als je voorbij komt (dan zwaai ik altijd maar), maar ook in gesprekken in hun eigen taal hoor ik de bijnaam regelmatig voorbij komen. Heel handig om te weten en erg grappig.
Het is nu 17.00uur (2uur eerder dan bij jullie) en mijn tweede werkdag bij Youth Harvest Foundation zit er alweer op. Ik heb nu al een hoop leuke dingen te doen. Maar laat ik beginnen bij waar ik gebleven was.
Vorige week dindsag kon ik gelukkig mijn tweede tas ophalen van het vliegveld. En de volgende morgen nam ik meteen afscheid van het gezin in Accra en ben ik samen met Ayo afgereisd naar Tamale. Een lange maar prima reis in een heel luxe bus met airco. In Tamale werden we ontvangen door een gezin dat organische planten verbouwd. Oma Kaka was het middelpunt van het gezin en wist precies voor welke lichamelijke problemen je welke plant kon gebruiken. Gedurende de ochtend kwamen regelmatig dorpelingen binnen die voor haar knielden, waarna iemand anders hun probleem voorlegde. Ze riep dan iets in het Ghanees waarop de dorpelingen opgelucht vertrokken. Vervolgens werd er iemand opuit gestuurd om de juiste plant uit de tuin te halen om er een goedje van te maken (ik neem aan thee of een zalfje). We bleven maar kort bij dit gezin en bij ons vertrek kregen we een kruidenthee mee die goed zou zijn voor zo'n beetje alles in je lichaam. Ik voel me nog steeds goed dus, het zal wel hebben geholpen ;-)
De rit van Tamale naar Bolgatanga was een stuk minder relaxed. We gingen met een Trotro. Dat is een bus (zonder airco) die zo vol mogelijk wordt gestouwd met mensen voordat je vertekt. Elke plek moet zijn gevuld. Helaas stapten wij als een van de laatsten in en nam ik plaats op het achterste bankje (of beter: een laag plankje). Dat had ik beter niet kunnen doen. Met mijn knieen in mijn nek zat ik met drie anderen weggestopt. Volgens de regels moeten er 5 mensen op de achterste rij, maar dat zou echt niet passen want de stoel voor mij was stuk, dus ik moest wel een beetje schuin. Tot mijn grote schrik kwam er een enorme man met een heel dik ski-jack aan (echt waar!) die van plan was om ook op ons bankje te klauteren. omstanders probeerden hem er nog van te overtuigen om zijn jas uit te trekken, maar daar wilde hij niets van weten. Gelukkig was hij te log om over de stoeltjes te klimmen en plofte dus maar voor ons neer. Ik kon nog niet opgelucht ademhalen of 'floep,floep' een andere man klom behendig rond de dikke man heen en wurmde zich op ons plankje. Wat volgde waren de langste en meest pijnvolste 2,5 uur in een bus die ik ooit heb meegemaakt. Gelukkig moest ik steeds grinniken om de man in zijn winterjas en kon ik nog net bij mijn i-pod waar ik samen met het Ghanees meisje naast mij naar heb geluisterd.
In Bolgatanga werd ik vrij snel naar mijn gastgezin gebracht. Rond een grote dikke boom zijn verschillende leefgemeenschappen gebouwd. Ik woon samen met Portia & haar dochter Sweety van 2jr en Samuel, Rita en hun zoontje Jesse van 5jr rond een binnenplaats. Zij zorgen er samen voor dat mij niets te kort komt. Verder lopen er andere gezinsleden af en aan van de andere binnenplaatjes die rond de boom zijn gebouwd. (volgende keer zal ik een foto plaatsen, heb ik nu niet bij me). Ik heb een heel fijn kamertje, fris groen geschilderd, met een aardig bedje en een bank. Mijn eerste en meestkostbare aankoop was een fan, want het is hier bloed heet.
Dit weekend nam een gezinslid me mee naar een begrafenis even verder op. Fantastisch was dat! Bij een andere leefgemeenschap stonden op het veld ervoor een paar enorme boxen waaruit continu een beat kwam, die mijlen ver rijkte. Verder waren er overal groepjes mensen geschaard rondom een muziekgroepje. De ene keer een gitaartje en de andere keer een stuk of vijf trommelaars. Op de muziek danste er om de beurt iemand in het midden van de groep. Ik heb nog nooit mensen zo zien dansen. Volgens mij was de regel: alles wat je enigszins kunt bewegen zo hard mogelijk meegewegen met de beat. Dat leverde enorm heftige, maar ook lachwekkende en vrolijke dans op. Om beurten probeerden ze elkaar af te troeven. De een danste nog harder dan de ander. Een eindje verderop zong een man met een gitaar over actuele problemen in de maatschappij en overleden voorvaderen die iets hebben betekend voor die maatschappij. Daar werd door de omstanders meegeklapt. Emanuelle de broer van Samuel stelde me voor aan iedereen die wilde. Dan riepen ze 'Zaarre' (welkom), waarop ik trots 'Naambah' zei. Dan begonnen ze te lachen en vroegen La ani wani? (hoe gaat het?) en dan zei ik weer 'La ani som!' Nou, dan kwamen ze niet meer bij en had ik het helemaal gemaakt.
Maandag ben ik voor het eerst met de fiets (ik heb mijn eigen fiets) naar het kantoor van The Youth Harvest Foundation geweest. Dat is zo leuk. Mijn eerste werkdag was al heel interessant en ik ga morgen al meteen mijn eerste les geven. Maar daarover later meer, want het begint donker te worden en ik moet voor het donker thuis zijn, haha. (gisteren ben ik bij het verkeerde gezin binnengelopen, maar gelukkig wordt dan meteen ergens een jongetje opgetrommeld die mijn fiets overneemt en me tot de deur van mijn eigen gezin bracht).
Tot snel dus maar weer!
Het is nu 17.00uur (2uur eerder dan bij jullie) en mijn tweede werkdag bij Youth Harvest Foundation zit er alweer op. Ik heb nu al een hoop leuke dingen te doen. Maar laat ik beginnen bij waar ik gebleven was.
Vorige week dindsag kon ik gelukkig mijn tweede tas ophalen van het vliegveld. En de volgende morgen nam ik meteen afscheid van het gezin in Accra en ben ik samen met Ayo afgereisd naar Tamale. Een lange maar prima reis in een heel luxe bus met airco. In Tamale werden we ontvangen door een gezin dat organische planten verbouwd. Oma Kaka was het middelpunt van het gezin en wist precies voor welke lichamelijke problemen je welke plant kon gebruiken. Gedurende de ochtend kwamen regelmatig dorpelingen binnen die voor haar knielden, waarna iemand anders hun probleem voorlegde. Ze riep dan iets in het Ghanees waarop de dorpelingen opgelucht vertrokken. Vervolgens werd er iemand opuit gestuurd om de juiste plant uit de tuin te halen om er een goedje van te maken (ik neem aan thee of een zalfje). We bleven maar kort bij dit gezin en bij ons vertrek kregen we een kruidenthee mee die goed zou zijn voor zo'n beetje alles in je lichaam. Ik voel me nog steeds goed dus, het zal wel hebben geholpen ;-)
De rit van Tamale naar Bolgatanga was een stuk minder relaxed. We gingen met een Trotro. Dat is een bus (zonder airco) die zo vol mogelijk wordt gestouwd met mensen voordat je vertekt. Elke plek moet zijn gevuld. Helaas stapten wij als een van de laatsten in en nam ik plaats op het achterste bankje (of beter: een laag plankje). Dat had ik beter niet kunnen doen. Met mijn knieen in mijn nek zat ik met drie anderen weggestopt. Volgens de regels moeten er 5 mensen op de achterste rij, maar dat zou echt niet passen want de stoel voor mij was stuk, dus ik moest wel een beetje schuin. Tot mijn grote schrik kwam er een enorme man met een heel dik ski-jack aan (echt waar!) die van plan was om ook op ons bankje te klauteren. omstanders probeerden hem er nog van te overtuigen om zijn jas uit te trekken, maar daar wilde hij niets van weten. Gelukkig was hij te log om over de stoeltjes te klimmen en plofte dus maar voor ons neer. Ik kon nog niet opgelucht ademhalen of 'floep,floep' een andere man klom behendig rond de dikke man heen en wurmde zich op ons plankje. Wat volgde waren de langste en meest pijnvolste 2,5 uur in een bus die ik ooit heb meegemaakt. Gelukkig moest ik steeds grinniken om de man in zijn winterjas en kon ik nog net bij mijn i-pod waar ik samen met het Ghanees meisje naast mij naar heb geluisterd.
In Bolgatanga werd ik vrij snel naar mijn gastgezin gebracht. Rond een grote dikke boom zijn verschillende leefgemeenschappen gebouwd. Ik woon samen met Portia & haar dochter Sweety van 2jr en Samuel, Rita en hun zoontje Jesse van 5jr rond een binnenplaats. Zij zorgen er samen voor dat mij niets te kort komt. Verder lopen er andere gezinsleden af en aan van de andere binnenplaatjes die rond de boom zijn gebouwd. (volgende keer zal ik een foto plaatsen, heb ik nu niet bij me). Ik heb een heel fijn kamertje, fris groen geschilderd, met een aardig bedje en een bank. Mijn eerste en meestkostbare aankoop was een fan, want het is hier bloed heet.
Dit weekend nam een gezinslid me mee naar een begrafenis even verder op. Fantastisch was dat! Bij een andere leefgemeenschap stonden op het veld ervoor een paar enorme boxen waaruit continu een beat kwam, die mijlen ver rijkte. Verder waren er overal groepjes mensen geschaard rondom een muziekgroepje. De ene keer een gitaartje en de andere keer een stuk of vijf trommelaars. Op de muziek danste er om de beurt iemand in het midden van de groep. Ik heb nog nooit mensen zo zien dansen. Volgens mij was de regel: alles wat je enigszins kunt bewegen zo hard mogelijk meegewegen met de beat. Dat leverde enorm heftige, maar ook lachwekkende en vrolijke dans op. Om beurten probeerden ze elkaar af te troeven. De een danste nog harder dan de ander. Een eindje verderop zong een man met een gitaar over actuele problemen in de maatschappij en overleden voorvaderen die iets hebben betekend voor die maatschappij. Daar werd door de omstanders meegeklapt. Emanuelle de broer van Samuel stelde me voor aan iedereen die wilde. Dan riepen ze 'Zaarre' (welkom), waarop ik trots 'Naambah' zei. Dan begonnen ze te lachen en vroegen La ani wani? (hoe gaat het?) en dan zei ik weer 'La ani som!' Nou, dan kwamen ze niet meer bij en had ik het helemaal gemaakt.
Maandag ben ik voor het eerst met de fiets (ik heb mijn eigen fiets) naar het kantoor van The Youth Harvest Foundation geweest. Dat is zo leuk. Mijn eerste werkdag was al heel interessant en ik ga morgen al meteen mijn eerste les geven. Maar daarover later meer, want het begint donker te worden en ik moet voor het donker thuis zijn, haha. (gisteren ben ik bij het verkeerde gezin binnengelopen, maar gelukkig wordt dan meteen ergens een jongetje opgetrommeld die mijn fiets overneemt en me tot de deur van mijn eigen gezin bracht).
Tot snel dus maar weer!
-
25 Oktober 2011 - 17:44
Veertiger+ Hellepel:
Wat een heerlijk verslag!!!!!
Wat hebben wij het hier dan maar saai.
Wij hadden vanmiddag Margriet op bezoek, leuk he!? Wel andere koek
We kijken ernstig uit naar je vervolg.
Twee dikke kussen!! -
25 Oktober 2011 - 18:00
Felix:
He hes
Je verhalen klinken super mooi geniet er van groetjes uit een nat en koud Nederland met de kachel aan
Char en Felix -
25 Oktober 2011 - 18:46
Krissepis:
Wat fijn om te horen dat je het naar je zin hebt! Het klinkt allemaal erg avontuurlijk, heerlijk om te lezen. Ik kijk al uit naar je volgende verslag.
Dikke kus, Kris
PS Ik ga er wel vanuit dat je straks wat nieuwe danspassen kunt laten zien he! -
25 Oktober 2011 - 20:25
Nichtje Sarah:
Geweldig lieve Hester, en wat schrijf je heerlijk! Ik kijk uit naar je volgende verhaal
Liefs, Saar -
26 Oktober 2011 - 12:31
Nien:
Lieve Hes,
Fijn weer wat van je te horen!!!!
Gelukkig ben je goed aangekomen en heb je het, zo te lezen, erg naar je zin!!! Ben jaloers op je en dan met name qua temperatuur... Is het daar werkelijk 35 graden??? Mijn hemel, trek er voor hier maar 20 af... :-( Maar goed, ieder seizoen heeft weer zo z'n eigen charmes, nietwaar??
Ik mis je trouwens heeeeeel erg op de maandagavond!! Haha!!! Gelukkig heb je (nog) niet veel gemist. Kan je er nu niet veel over vertellen (zit nl. op kantoor), maar dat zal ik -zoals beloofd- echt gauw wel een keertje doen!
Lief nichie, enjoy alles daar!!! Tot gauw! Liefs, en een dikke xx Nien -
27 Oktober 2011 - 08:52
Sharon:
Hey!
Leuk om je avonturen te lezen! Fijn dat het tot nu goed bevalt. Leuk dat de begrafenis ook 'fantastisch' was (haha). Geen suffe aula en een klef plakje cake dus? ;) Benieuwd hoe de eerste les is gegaan...
Veel plezier en pas goed op jezelf!
Xx -
27 Oktober 2011 - 10:52
Selena:
Zonnetje van me :)!
Hahaha wat heerlijk om te lezen, en het genieten spat er vanaf. Ook die knieeen in je nek horen bij een beetje serieuze derde wereld ervaring, dus je bent je strepen aan het verdienen! Ik heb ooit zo een keer 5 uur in een busje in Indonesie doorgebracht met 3 levende kippen van de buurvrouw op mijn schoot, en een kotsende dronkaard naast me. Het kan dus altijd erger, moet je maar denken :)......
Heb nu al zin om je volgende verslagje te lezen!
Liefs,
Selena -
29 Oktober 2011 - 12:00
Tante Nel:
Lieve Hester,
Wat ben je toch een ondernemend nichtje. Prachtige verhalen schrijf je.
Ik heb ervan genoten. Fijn dat alles wat je meemaakt zo interessant is, echt genieten dus. Hier gaat alles goed. Ik sta al weer 5 weken voor de klas. Vanavond onze muziekavond bij Els en Albert. Ik zal je missen vanavond.
Natuurlijk blijf ik je volgen. Ik wens je veel fijne ervaringen, tot de volgende keer. Veel liefs, tante Nel -
30 Oktober 2011 - 08:59
Nadine:
Hai Hester,
Gelukkig heb ik je gevonden op Waarbenjij.nu! Hartstikke leuk om te lezen wat je bezig houdt.
Klinkt ook heel avontuurlijk en dat nu al na een paar dagen. Ik begrijp dat je de taal ook vloeiend spreekt ;-).
Ben heel benieuwd hoe je eerste les zal bevallen. Ik kom gauw weer kijken op deze site om erover te lezen.
Heel veel plezier en succes!
X
Nadine -
30 Oktober 2011 - 18:01
Karen:
We vinden het geweldig leuk om je verslag te lezen. Het brengt ons weer helemaal terug in Ghana. We hebben genoten van je verhaal over de reis in de Trotro: geweldig!
Groet, Karen en familie uit Hulshorst -
31 Oktober 2011 - 18:04
Hellepel+Veertiger:
Wintertijd! Zojuist stmptzuurkool+spekkies+Unox. Muziekavond was weer helemaal goed; Suuz heeft alles aan elkaar gebreid op rijm; en ons optreden was absoluut bevlogen: Een te gek doek in zwart en blauwe stift met de klep van de vleugel lekker hard open. We hebben je gemist. Doe maar vast inspiratie op voor volgend jaar.
Liefs! -
03 November 2011 - 11:44
Els:
Lieve Hester,
Wat een belevenis in die bus zeg.
Ik zou als ik jou was een volgende keer mijzelf omgeven met dikke kleding, heb je geen last meer van dikke mannen!
Ik kijk uit naar je verdere verslag
kus Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
